رمان همخونه > فصل 12 رمان همخونه فصل 12 ( قسمت آخر ) روز بیستم اسفند ماه بود. شهاب صبح زود از خانه بیرون زد . حال خوبی داشت و تصمیم بزرگی در زندگیش گرفته بود. حالا میخواست به حرف دلش گوش کند . به خانه ی میترا میرفت. بعد از ساعتی با استقبال تیموری رو به رو شد. میترا خواب آلود و گیج در آستانه ی سالن ظاهر شد. شهاب از اینکه صبح اول وقت مزاحم شان شده بود معذرت خواست. تیموری گفت پسر خوب. چرا جواب تلفنها رو نمیدی؟ نگران شدم . این چند وقت که خیلی از دستت عصبانی بودم. چند باری هم با کامبیز صحبت کردم جواب سر بالا داد. شهاب نفس عمیقی کشید و نگاه پر جذبه اش را به تیموری دوخت و گفت اگر اجازه بدین خدمت رسیدم که در اینمورد توضیحاتی بدم. میترا خمیازه ای کشید و گفت شهاب تا کی اینجایی؟ من میرم بخوابم. بعدا بهت زنگ میزنم. شهاب آمرانه گفت . تو هم بشین. موضوع به تو مربوطه. میترا با بیقیدی خاصی شانه هایش را بالا انداخت و گفت چی شده؟ حاج رضا دستور جدیدی صادر فرموده اند؟ شهاب نگاه جدی به او انداخت و گفت بیا بنشین. شهاب ادامه داد آقای تیموری نمیدونم چطوری شروع کنم. اما نمیخوام زیاد مقدمه چینی کنم. در واقع بلد نیستم . خیلی وقته که شما اسم من و میترا رو روی هم گذاشتین. خیلی وقته که هر شب هر روز و هر لحظه فقط و فقط خواسته ام به این ازدواج فکر کنم. به درست بودنش به منطقی بودنش به بودنش. همیشه برای اینکه خواسته ی شما را عملی کنم به خودم گفته ام عشق لازم نیست. فقط کافیه همدیگر رو اذیت نکنیم. خود میترا هم میدونه که رابطه ی ما هیچوقت عاشقانه نبوده. اما حالا نمیتونم . حالا فکر میکنم اگر به خواسته ی شما عمل کنم اولین ظلم رو در حق دختر شما کرده ام و بعد در حق خودم. آقای تیموری من و میت را هیچ جوری شبیه هم نیستیم. مکمل هم نیستیم. حرف همدیگر رو نمیفهمیم و همدیگر را قبول نداریم. چطور میتونیم کنار هم زندگی کنیم و خوشبخت باشیم؟ حرفهای میترا . افکارش و رفتارش هیچکدام با سلیقه ی من جور نیست و همینطور برعکس . رفتار و حرکات و شیوه ی زندگی من با سلیقه ی اون جور نیست. شما فکر میکنید با این ترتیب میتونیم کنار هم خوشبخت باشیم؟ تیموری که رنگ از صورتش رفته بود با دهانی باز خیره به شهاب پرسید تو چی میخوای بگی شهاب؟ حالا چه موقع این حرفهاست؟ ماه دیگه براتوی بهترین جشن رو میگیرم. میرین سر خونه و زندگیتون بعد هم تمام مشکلات رو در کنار هم حل میکنید. این حرفها دیگه چیه؟ صبح به این زودی اومدی که این حرفها رو بزنی؟ خواب نما شدی؟ و خنده ای عصبی و تصنعی کرد. شهاب آب دهانش را قورت داد و گفت آقای تیموری من هر چی گفتم جدی بود. من و میترا به درد هم نمیخوریم. تیموری خیره به شهاب با عصبانیت فریاد کشید یعنی چی؟ میترا با ناباوری چشمهایش را تنگ کرد و رو به شهاب گفت تو میفهمی داری چی میگی؟ فکر کردی کی هستی که به خودت اجازه دادی اینطوری حرف بزنی؟ عاشق اون دختره ی بیکس و کار شدی؟ فکر کردی نمیفهمی؟ خیلی وقته که ... شهاب فریاد زد خفه شو. در مورد اون حرف نزن.... تیموری به خروش آمد و گفت چطور جرات میکنی جلو روی من به دخترم توهین میکنی؟ چرا تا حالا یادت نبود که به درد هم نمیخورید؟ میترا راست میگه . از وقتی اون دختره پاش رو توی خونه ات گذاشت اوضاع بهم ریخت. تا قبل از اون با پولهای من خوب کار میکردی و میترا هم بدردت میخورد اما حالا که خودت رو بستی و عشق رو پیدا کردی یادت افتاده من و دخترم به دردت نمیخوریم. شهاب عصبی و درمانده از جای برخاست . دلش نمیخواست روزی رو در روی تیموری بایستد. میدانست تیموری چه خوبیهایی در حقش کرده است. دلش نمیخواست حق نشناسی کند اما مجبور بود. آینده ی او زندگی او روح و روان او همه و همه در کسی خلاصه میشد. که باید به خاطرش در برابر تیموری میایستاد... شهاب نگاه رنجیده اش را به تیموری دوخت و گفت من نمیخواستم این طوری بشه. من هر وقت که شما بخواین اصل سرمایه و سودتون رو بهتون بر میگردونم. اما موضوع آینده ی من و میترا است. بخدا قسم که میترا هم علاقه ای به من نداره و میدونه که هیچ تفاهمی با هم نداریم. اگه مخالفتی نمیکنه بخاطر شرطیه که شما براش گذاشتین. اون میخواد به هر نحوی که شده از ایران خارج بشه و خدا میدونه که توی سرش چی میگذره؟ و نگاه نفرت بارش را نثار میترا کرد. میترا که حالا میدانست شهاب دستش را خوانده نگاه غضبناکی به او کرد و گفت معلومه که ازت خوشم نمیاد.همیشه به بابا گفته ام که تو پسر امل و بی خاصیتی دست پر ورده حاج رضا بهتر از این نمیشه. و از جایش برخاست و آنها را ترک کرد. شهاب حلقه را از جیبش بیرون آورد و آنرا روی میز گذاشت. از تیموری خجالت میکشید. اما گفت آقای تیموری میدونم که توی این دوسال محبت زیادی نسبت به من داشته اید و همیشه هر چی که ازتون خواسته ام از من دریغ نکرده اید. به خاطر همه چیز ممنونم. همیشه من رو پسر خودتون بدونید اما ازتون خواهش میکنم. از من نخواهید که با میترا ازدواج کنم. میترا با من خوشبخت نمیشه. تیموری مشت گره شده اش را فشرد و دم نزد.شاید او هم میدانست که دخترش چرا میخواهد با شهاب ازدواج کند. شهاب کلام دیگری نگفت و تیموری را ترک کرد. از خانه ی او که خارج شد .هوای بهاری را به جان کشید . احساس میکرد مثل یک پرنده سبک و راحت شده است. با این که هنوز از جانب تیموری ناراحت بود اما خوشحال بود که بالاخره حرف دلش را گفته است. حالا میتوانست دنبال او بگردد و حالا میدانست چرا او را میخواهد. قرار بود کامبیز تمام کتابفروشیهای روبه روی دانشگاه را بگردد و خبرش را به او بدهد. شهاب بعد از ساعت کاری با کامبیز تماس گرفت. کامبیز گفت سلام شهاب . چیکار کردی؟ تیموری رو میگم؟ هیچی بالاخره تمومش کردم. کامبیز هیجانزده گفت جدی میگی؟ واقعا؟ آره . تو بگو چیکار کردی؟ مژده گونیش رو میگرم بعدا میگم. قلب شهاب آنچنان به تپش افتاد که بی رمق و بیجان اتومبیل را گوشه ای پارک کرد. کامبیز ادامه داد الو چی شد؟ تلف شدی؟ پیداش کردی؟دیدیش؟ اولی آره . دومی نه. لعنتی حرف بزن. چی شده؟ جاش رو پیدا کردم. اما نیومده بود. شهاب با بیقراری پرسید . مطمئنی؟ آره با صاحب کتابفروشی صحبت کردم. کدوم کتابفروشی؟ کامبیز آدرس را داد و از او خواست بر اعصابش مسلط باشد و گفت ببین.شهاب فردا صبح ساعت 8 اونجاست تا ظهر. مرسی کامی مرسی... شهاب برای آمدن فردا بیتاب بود. فردا ...فردا..او میاید... به خانه اش بر میگردد.و خانه اش... خانه شان. بیاد خانه که افتاد با خود گفت خونه خیلی به هم ریخته است. بهتره پروانه خانم را خبر کنم. و بدون معطلی اتومبیل را بسوی خانه ی پدری هدایت کرد.پروانه خانم و مش حسین مشغول بودند. و برای اولین بار شهاب هم برای کمک به آنها در کنارشان بود. شوقی که در وجود شهاب افتاده بود او را دستپاچه میکرد. میترسید نتواند تا شب همه چیز را رو به راه کند. همگی یک خانه تکانی حسابی بر پا کرده بودند. پروانه خانم نمیدانست آنهمه عجله و اشتیاق برای تمیز کردن خانه چگونه در شهاب ایجاد شده و برای چیست؟ با اینکه خیلی کنجکاو بود اما جرات پرسیدن نداشت. حتی جرات نمیکرد راجع به یلدا بپرسد. شهاب ترتیبی داد تا اتاق یلدا به اتاق کار و کتابخانه تبدیل شود و اتاق خودش که بزرگتر بود را به منظور اتاق خواب رو به راه کرد. تخت خوابهای یک نفره شان را به پروانه خانم و مش حسین بخشید و سرویس خواب دو نفره ی شیک و گرانقیمتی برای خودشان تهیه کرد. حالا اتاق خوابشان مثل اتاقهای تازه عروس و دامادها شده بود. پروانه خانم شک نداشت که شهاب بفکر ازدواج با میتراست . برای همین با اکراه و غرغر کار میکرد. شب به نیمه رسید و شهاب هنوز با شوق خسته اما سر پا بود. اما امیدوار و مشتاق برای رسیدن صبح لحظه شماری میکرد. فصل 77 روز بیست ویکم اسفند ماه بود. یلدا از وقتی که با لیدا خودمانی تر شده بود احساس بهتری داشت. مخصوصا که از رازهای دل لیدا با خبر بود. اعتماد به نفس بیشتری پیدا کرده بود. حالا هدف مشخص و معلومی داشت. مدام به خودش نهیب میزد که حالا خوشبختی و باید برای خوشبخت ماندنت بکوشی. اما این احساس فقط یک تلقین ابلهانه بود. او در دل هیچ اعتقادی به خوشبخت بودنش نداشت. فقط چیزی درونش را خوره وار میخورد و پوک میکرد. و نفرت و بدبینی آهسته آهسته قلبش را پر میکرد. از این که آنهمه مدت گذشته و شهاب حتی خبری از او نگرفته رنج میبرد و از او متنفر میشد. دلش میخواست از فرناز و نرگس راجع به او بپرسد و حرف بزند اما خجالت میکشید. میترسید که بشنود او هیچ خبری از یلدا نگرفته است و این فکر عذابش میداد. با خود گفت اگه شهاب خبری ازم گرفته بود نرگس و فرناز حتما بهم می گفتند با این که خودش به آنها سفارش کرده بود که حرفی راجع به شهاب نزنند. او هر لحظه که با آنها تماس میگرفت دلش در تپش بود تا خودشان چیزی از شهاب بگویند ولی متاسفانه هر چه بیشتر منتظر میماند کمتر به نتیجه میرسید. یلدا مقنعه اش را با بیحوصلگی روی سر انداخت. حالا دیگر انگیزه ای برای زیبا بودن هم نداشت. رنگ و رو پریده و لاغرتر از همیشه نگاهی به آیینه کرد. از چهره ای که میدید خوشش نیامد. باز هم دلش برای کسی که در آیینه بی رمق بی امید و بی آرزو نگاهش میکرد سوخت. کیفش را برداشت و در را پشت سر بست. سعی کرد به چیزهای خوبی که در اطرافش میگذشت بیاندیشد. به عروسی نرگس که چند ماه بعد بود به خواستگاری ساسان از لیدا به شور و نشاط فرناز به تشویق استادش برای نوشتن یک رمان به خنده های بی غل و غش سپیده و سهیل در کنار هم و به همه ی چیزهای خوب اما چرا اندیشیدن به اینها او را غمگین تر میکرد؟ احساس تنهایی و بغض تمام نشدنی گلویش او را بیمار کرده بود... سوار اتوبوس شد. در کتابفروشی راحتتر بود. کتاب میخواند و از دنیای اطرافش برای چند ساعتی دور میشد. سلام بی رمقی به آقای کیانی داد و به طبقه ی بالا رفت. بعد از نیم ساعت آقای کیانی به سراغش آمد و پرسید خانم یاری شما برادر بزرگتر از خودتون دارید؟ یلدا متعجب پرسید چطور؟ دیروز صبح آقایی سراغتون رو از آقا مهرداد گرفتند. خودشون رو برادر شما معرفی کردند. یلدا نمیدانست چه حالی دارد . فقط حس کرد دوباره قلبش بکار میافتد. و دوباره خون در رگهایش جریان دارد.رنگ از صورتش رفته و با لبهای لرزان و خشک پرسید چه شکلی بود.؟ اون آقاهه چه شکلی بود؟ چی پرسید؟ درست به اش دقت نکردم . فقط یادمه قد بلند بود. اسم و فامیل شما رو گفته و پرسیده که اینجا مشغول هستید یا نه؟ آقا مهرداد هم گفته بله. من به ایشون تذکر دادم که کار اشتباهی کرده و تا مطمئن نشده که واقعا برادر شماست نباید جوابی میداده. یلدا بیجان و بی رمق تشکر کرد. تمام بدنش میلرزید و یخ کرده بود. با خودش گفت یعنی کی بوده؟ شهاب بوده؟ خدایا یعنی ممکنه؟ به جمله ی آقای کیانی فکر کرد. خودش رو برادر شما معرفی کرده. عصبانی شد . و با خود گفت آره . حتما خودش بوده . لعنتی . برادرم. حتما حاج رضا بهش گفته ت من رو پیدا نکنه از پول و قول وقرار خبری نیست. حالا هم آقا به صرافت افتاده اند که دنبال من بگردند. واقعا چقدر پر روهه. اما اینبار کور خوندی . آقا شهاب . نمیذارم پیدام کنی. اگه شده بیکار بشم دیگه نمیذارم پیدام کنی. و عذابم بدی. اما نفس در سینه اش حبس شد. چشمهای سیاه و جذابی گویی ساعتها مشغول تماشایش بودند. یلدا نفهمید چند لحظه همانطور بیحرکت خشکش زده است و به چشمهای سیاه و منتظر زل زده. شهاب با متانت ظاهری همیشگی اش پیش آمد. بدون لبخند و بدون هیچ عکس العمل خاصی که بشود از آن به درونش پی برد. آمرانه گفت من پایین منتظرم. زودتر خداحافظی کن و بیا. و سپس بدون منتظر ماندن و شنیدن جوابی از سوی یلدا او را ترک کرد و پله ها را پایین رفت. یلدا که گویی با نگاه او سحر شده بود هنوز نمیفهمید دور و برش چه خبر است. آقا مهرداد یکی از فروشندگان آنجا جلو آمد و گفت خانم یاری حالتون خوبه؟ یلدا به سختی خودش را سر پا نگاه داشته بود. دستش را به قفسه های کتاب گرفت و به آرامی در جا نشست. آقا مهرداد خانم رحیمی را صدا کرد و گفت خانم رحیمی یک لیوان آب قند لطفا. خانم رحیمی آبدارچی آنجا فوری با یک لیوان آب قند ظاهر شد. یلدا لیوان را سر کشید و به آقا مهرداد گفت من حالم زیاد خوب نیست. به آقای کیانی بگین من زودتر میرم. میخواین یکی رو با شما بفرستم؟ حالتون خوب نیست. نه نه بهتر شدم . میتونم تنهایی برم. یلدا از جا برخاست و کیفش را برداشت و راه پله های پشت کتابفروشی که به کوچه منتهی میشد را پیش گرفت و با سرعت آنجا را ترک کرد . تصور اینکه شهاب رو به روی در اصلی کتابفروشی که در خیابان اصلی منتظر ایستاده دلش را خنک میکرد. با سرعت یک دربستی گرفتم و آدرس خانه را گفت. وقتی به خانه رسید هنوز بدنش میلرزید و حالت غیر طبیعی داشت. لیدا با دیدنش متعجب پرسید چی شده؟ چرا زود اومدی؟ یلدا که قادر به پنهان کردن نبود گفت شهاب...شهاب اومد. لیدا با چشمانی از حدقه بیرون زده گفت راست میگی؟ خب؟ خب نداره. من هم از در پشتی فرار کردم. لیدا با تعجب گفت چیکار کردی؟ فرار کردی؟ آخه چرا؟ دیگه نمیذارم ازم سوء استفاده کنه. دیگه نمیخوام تحقیرم کنه. دیگه نمیخوام منتظر بمونم تا ببینم چیکار میکنه. میخوام حالا خودم عمل کنم. حالا میخوام ازش انتقام بگیرم. چی گفت ؟ برای چی اومده؟ چیز خاصی نگفت. فقط گفت پایین فروشگاه منتظرمه و خداحافظی کنم و زود برم. میبینی لیدا مثل همیشه مغرور و از خود متشکره. مثل همیشه دستور میده. من هم قالش گذاشتم. آخه که چی بشه؟ میخواستی باهاش حرف بزنی . دختر . میخواستی ببینی چرا اومده. میدونم چرا اومده. از حرفش پیدا بود. حتما پدرش گفته دیگه از سهم و بخشیدم اموال خبری نیست. و آقا شهاب هم عزمش رو جذم کرده تا یلدا ی عاشق و دیوونه اش رو پیدا کنه و دوباره توی چشماش زل بزنه و جاد وش کنه.من هم دیگه خر نمیشم. یلدا عصبی و هیجانزده با حالتهای غیر طبیعی مدام حرف میزد . دستهایش به وضوح میلرزید و لبهایش خشکیده و پریده رنگ بنظر میرسید. لیدا با یک لیوان آب به سراغش آمد و گفت یلدا این رو بخور بعدا فکرش رو میکنیم که چیکار کنیم. یلدا آب را سرکشید. گویی آنجا نبود . تمام حرکاتش غیر قابل کنترل و غیر قابل پیش بینی بنظر میامد. لیدا در حالی که سعی داشت او را آرام کند گفت میخوای با هم بریم دانشگاه .الان فرناز اینا سر کلاسند. آره باید ببینمشون. لیدا یک تاکسی تلفنی خبر کرد و هر دو راهی شدند. فصل 78 شهاب خسته و عصبی و سرخورده به شرکت رفت. کامبیز با دیدن او سریع از جا برخاست و پرسید چی شده؟ دیدیش؟ شهاب آنقدر عصبانی بود که صداش در نمیامد. سری به علامت مثبت تکان داد و سعی کرد آرام باشد. روی صندلی نشست و سیگاری روشن کرد. کامبیز کنجکاوانه و منتظر به او چشم دوخته بود. عاقبت پرسید خب چی شده؟ شهاب دود غلیظ سیگارش را بیرون داد و گفت فرار کرد. کامبیز متحیرانه گفت فرار کرد؟ یعنی چی؟ شهاب چنگی به موها زد و گفت یعنی همین. آخه چطوری ؟ تو مگه خودش رو ندیدی؟ چرا . بهش گفتم بیاد پایین دم در . بعد هم خودم رفتم و هر چی منتظر شدم نیومد. دوباره به کتابفروشی برگشتمو نبود. سراغش رو گرفتم گفتند رفته. کتابفروشی دری بسمت کوچه ی پشتی داره. از همون در رفته بود. کامبیز ناباورانه گوش میکرد از جای برخاست و گفت خب فردا که بر میگرده. شهاب آهی کشید و گفت امیدوارم. کامبیز که حالا هم عصبی مینمود گفت پسر خریت کردی. تو که دیدیش باید دستش رو میگرفتی و میاوردیش. لعنتی . فکر نمیکردم اینکار رو بکنه. عیبی نداره فردا بازم میریم سراغش . این دفعه من هم میام. باید تمام راههای فرارش رو ببندیم. شهاب با نگاهی رنجیده گفت یعنی... اینقدر از من متنفر شده؟ کامبیز خندید و گفت حتما. بابا جناب عالی بعد از این همه مدت که دنبالش بودی حالا رفتی سراغش و با یک عالم ژست و ادا گفتی بیا پایین منتظرم. ؟ حاج رضا چی بهت گفت. گفت که دنبال صدای دلت میری غرورت رو جا بذار. میتونستی مثل آدم بری جلو و سلام کنی و لبخندی بزنی و ازش خواهش کنی که چند لحظه باهاش حرف بزنی. شهاب همچنان رنجیده و عصبانی سیگارش را پک میزد. کامبیز ادامه داد. خب حالا هم دیر نشده . فردا تلافی کن. کامی . میگم نکنه کس دیگه ای توی زندگیش باشه؟ کامبیز خندید و گفت شاید؟ شهاب با جدیت گفت اگه اینطور باشه. هر دوشون رو میکشم. کامبیز بلندبلند خندید و گفت در این که تو همیشه عاقلانه تصمیم میگیری و عمل میکنی شکی نیست. ولی نگران نشو . شوخی کردم. تا وقتی توی خونه ی تو بود مطمئنم که به کسی جز تو فکر نمیکرد. توی این چند وقت هم که رفته فکر نمیکنم کسی را بجای تو توی قلبش نشونده باشه. از کجا اینقدر مطمئنی؟ زیاد هم مطمئن نیستم.و دوباره خندید .گویی از عذاب دادن شهاب در آن مورد لذت میبرد. شاید هم میخواست کاری کند که شهاب دست از غرورش بردارد و اینبار درست عمل کند. فصل 79 روز بیست و سوم اسفند ماه بود. دو روز بود که شهاب جلوی در کتابفروشی به انتظار میایستاد. اما خبری از آمدن یلدا نبود. یلدا بدون اینکه دوباره به کتابفروشی باز گردد تلفنی قرار تصفیه حساب را گذاشته بود. دیگر نمیخواست شهاب را ببیند و در تصمیم خود مصمم بود. فرناز و نرگس هم مفصلا با او صحبت کرده بودند. نرگس گفته بود نفرت تو بیمورده و شهاب واقعا تو را دوست داره. از چهره و رفتارش در روزهایی که نبودی و بسراغت آمد کاملا پیدا بود... اما یلدا باور نداشت. دیدن چهره ی آراسته و مغرور شهاب بعد از چهارده یا پانزده روز او را دگرگون کرده بود. همین که حس میکرد شهاب خودر را در کتابفروشی برادر یلدا معرفی کرده عصبانی اش میکرد. و مطمئن میشد که فقط پای میترا و پول در میان است. نه عشق و این حرفها. با این که با دیدن دوباره ی او همه ی مشکلاتش از سر گرفته شده بود.اما باز در دل میگفت همین که محلش نگذاشتم و همین که قالش گذاشتم دلم خنک شد. با این که از درون میسوخت و خاکستر میشد اما از دیدن سوختن شهاب هم لذت میبرد و نمیخواست دوباره از جانب او پس زده شود. میخواست ثابت کند که او را نمیخواهد. اما همه میدانستند که دروغ میگوید. فیلم باز ی میکند و سر خودش کلاه میگذارد. نرگس از دیدن چهره ی یلدا که روز به روز کسل تر و تکیده تر میشد عذاب میکشید. برای همین با فرناز قرار گذاشتند کاری بکنند. از وقتی شنیده بودند که شهاب به کتابفروشی هم سر زده دلشان میسوخت. البته وجود لیدا با حرفهایش بی تاثیر نبود. لیدا گفت تا کی میخواین صبر کنید؟اگر اینها عاقل بودند و میدونستند چیکار میکنند که اینهمه خودشون رو عذاب نمیدادند . بخدا این دختره داره دیوونه میشه. حواسش به هیچی نیست. جز شهاب. اگه کاری بهش نداشته باشی یکجا میشینه و به یک نقطه خیره میشه. گاه لبخند میزنه و گاه زیر لب فحش میده و غر میزنه و آخرش هم میزنه زیر گریه. اگه همینطور ی بمونه بخدا افسردگی میگیره.شما دوتا هم که فقط حواستون پی خودتونه. نرگس گفت به خدا لیدا من تمام فکرم پیش یلدا ست. مدام به این فکر میکنم که آیا این درسته اون برای همیشه از شهاب جدا بشه یا نه؟ فرناز گفت ما کاری رو که یلدا ازمون خواسته انجام دادیم. اون میگه مطمئنه که شهاب تصمیمش عوض نشده و برای انتقام گرفتن از پدرش میخواد من رو قربانی کنه. لیدا گفت بابا تو رو خدا موضوع رو این همه جنایی اش نکنین. اصلا این حرفها نیست. مشکل اینجاست که این دو تا هر دوشون مغرورند و هیچکدام نمیخوان رک و پوست کنده بگن که توی قلبشون چی میگذره. همین. اما هر دوشون معلومه که عاشق همند. شما که میگین دوست صمیمی شهاب چندین بار برای گرفتن آدرس یلدا اومده. میگین به زبون اومده و گفته که شهاب حال روز خوبی نداره. من هم که هر روز دارم حال و روز این دختر بیچاره رو میبینم. پس معطل چی هستیم.؟ از نگاههای فرناز و نرگس کاملا مشهود بود که مجاب شده اند و تصمیم گرفته اند کاری بکنند. فصل 80 روز بیست و پنجم اسفند ماه بود. کامبیز ساندویچش را گازی زد و گفت بخور سرد میشه. شهاب نگاهش کرد وگفت خیلی از دستش عصبانیم. تا حالا کسی اینطور من رو سرکار نگذاشته. خب حقته.م مگر تو کم اون رو اذیت کردی؟ شهاب نفس پر صدایی کشید و سری تکان داد. کامبیز گفت غذات رو بخور تا زودتر بریم. امروز ساعت یک تعطیل میشن. فکر میکنی به نتیجه برسیم. اگه حرف بزنند که چه بهتر . اگه نه خودم تعقیبشون میکنم. تا کی؟ تا هر وقت که برن پیش یلدا . شهاب با نگرانی نگاهی به کامبیز کرد و لبخند عجولانه ای زد و گفت میدونی کامی میترسم... میترسم نکنه یک وقتی با برادر این دختره فرناز... فکرش رو هم نکن. یلدا دختری نیست که هر لحظه دل به یکی بده. این رو تو که باید بهتر بدونی. آره اما به خاطر موقعیتش... باخودم میگم شاید مجبور بشه که زودتر... اگه اینطور بود باید خونه ی فرناز اینا میموند اما من خودم دورادور خونه ی فرناز رو زیر نظر گرفتم خبری از یلدا نبود. شهاب متعجب نگاهش میکرد. پرسید تو واقعا اینکار رو کردی؟ کامبیز آخرین لقمه ی ساندویچش رو فرو داد و گفت البته . بخاطر رفیق شفیقم که از غصه در حال دق کردن بود. راستی شهاب تیموری امروز زنگ زد... خب. هیچی سهم خودش و دخترش و سود این دو ساله رو میخواد. گفت بهت بگم هر چی زودتر... شهاب پوزخندی زد و گفت باشه. پاشو بریم. فرناز و نرگس با دیدن شهاب جان تازه ای گرفتند. زیرا که میدانستند و مطمئن بودند دوست عزیزشان بدون وجود او زنده نخواهد ماند. حالا دیگر مصمم بودند تا برایشان کاری بکنند. شهاب و کامبیز هم آمده بودند تا اینبار دست خالی برنگردند و بر خلاف آنچه فکر میکردند فرناز و نرگس ساعت آخرین کلاس یلدا را گفتند و آدرس خانه اش را هم دادند. نرگس با نگاه مهربانش به شهاب گفت من مطمئنم که اشتباه نمیکنم. ما یلدا رو بدست شما میسپریم. و فقط خوشبختی اون رو میخوایم. شهاب هم با نگاه حق شناسانه ای از آندو بخاطر تمام زحماتشان تشکر کرد و با کامبیز رفتند. فرناز گفت نرگس دلم میخواد اون لحظه رو ببینم که یلدا غافلگیر میشه. نرگس خندید و گفت خیلی خوشحالم فرناز . خیلی خوشحالم. فکر میکنم. میتونم تو رو به یک بستنی شکلاتی دعوت کنم. پس بجنب تا تصمیمت عوض نشده. فصل 81 روز بیست و ششم اسفند ماه بود. لیدا چند ضربه به در حمام زد و گفت یلدا خانم بجنب دختر. گویی او هم دلشوره داشت. فرناز با او هماهنگ کرده بود تا یلدا حتما آخرین کلاس سال را به دانشگاه برود. لیدا هم سعی داشت بدون آنکه یلدا مشکوک شود او را به دانشگاه بفرستد. بالاخره یلدا از حمام بیرون آمد و گفت اگه میدونستم آنقدر عجله داری بعد از تو میرفتم. مگه کلاس نداری.؟ چرا آخرین کلاس خیلی ها نمیان. میتونم نرم. چرا نری؟ بشینی توی خونه که چی بشه؟ من هم که نیستم. تازه فرناز زنگ زد و گفت حتما بری دانشگاه. چون اون و نرگس میخوان بیان پیشت. یلدا با تعجب گفت ا... مگه قرار نبود امروز نرگس با مادرش بره بازار. برای جهیزیه؟ لیدا باخونسردی ظاهری گفت اون رو دیگه نمیدونم. فقط میدونم که قراره بیان پیشت. یلدا لبها را ورچید و متفکر به اتاقش رفت. مقابل آیینه ایستاد و خودش را نگاه کرد. هنوز هم وقتی از حمام بیرون میامد گونه هایش صورتی میشدند و زیبایش میکردند. دستی به صورتش کشید و با خود گفت خیلی وقته از خودم غافل شدم. امروز آخرین روز کلاسهایت. خوبه که فرناز اینا میخوان بیان... لیدا در آستانه ی در اتاقش ایستاد و گفت راستی یک کمی بخودت برس... برای چی؟ فرناز میخواد دوربین بیاره تا چند تا عکس بیاندازین. یلدا با بی حوصلگی گفت فرناز هم چه دل خوشی داره. تویی که زیادی کسلی . بابا. نزدیک عیده. یک روز نیومدی با هم بریم خریدو هر روز یک بهانه میاری. ازت خواهش میکنم امروز دیگه سر حال باش. یلدا خنده اش گرفت و گفت خیلی خب. تسلیم. اگه با آرایش کردن مشکلات حل میشه رو چشم. لیدا هم خندید و گفت چشمت بی بلا. ساعتی از کلاس نقد ادبی گذشته بود. یلدا مثل همیشه ردیف اول کلاس نشسته بود و با خودکاری که در دست داشت خطوط مبهمی روی میز رسم میکرد.و نگاهش به استاد بود. با یادآوری اینکه قرار است فرناز و نرگس بیایند خوشحال شد. در کلاس به صدا در آمد. دکتر ترابی همانطور که حرف میزد به سوی در رفت و آنرا باز کرد. دختری بود که گفت سلام استاد. میشه خانم یاری را یک لحظه بگین بیاد. یلدا با تعجب به دختر ناشناس نگاه کرد. دکتر ترابی رو به یلدا گفت میتواند برود. یلدا از جا برخاست. دکتر گفت خانم یاری میتونی وسایلت رو ببری. کلاس تقریبا تموم شده. یلدا کیفش را برداشت و تشکر کرد و از کلاس خارج شد. نگاهش جستجوگرانه دختر را میکاوید... دختر لبخندی زد و گفت شما خانم یاری هستید؟ بله. دختر در حالی که اشاره به انتهای راهرو میکرد گفت اون آقا خواستند که شما رو صدا کنم. کارتون دارند. یلدا نگاهش را به انتهای راهرو داد. سرش برای لحظه ای گیج رفت. یخ کرد و دوباره لرزه به جانش افتاد. شهاب آنجا ایستاده بود و نگاهش میکرد. هر دو برای چند ثانیه بهم نگاه کردند. شهاب فقط نگاهش میکرد . نه جلوتر آمد و نه اشاره ای کرد که نزدیک شود. یلدا با حال خرابی که پیدا کرده بود ترسید. با خود گفت حتما اومده آخرین ضربه رو به من بزنه. حتما از اینکه اونطوری قالش گذاشتم حرصی شده و حالا هم اومده تلافی کنه. شاید میخواد کارت عروسی اش رو بده. یلدا دقیقتر نگاهش کرد. فاصله شان تقریبا زیاد بود. اما بنظرش آمد او ریشخندش میکند. قفسه ی سینه اش از حرص بالا و پایین میشد. از رفتار شهاب سر در نمیاورد. این را حس کرده بود که او عصبانی است و میدانست شهاب وقتی عصبانی است حتما درصدد تلافی بر میاید. باز با دلش حرف زد و باخود گفت به احتمال قوی حاج رضا حاضر نشده پولی بهش بده. برای همین میخواد من رو عذاب بده. حتما با نامزد گرانقدرش هم اومده. میدونم چیکار کنم. لعنتی... یلدا کیفش را روی شانه جابجا کرد و نگاهی به پشت سر انداخت. راهرو تقریبا خلوت بود. نگاهی به شهاب انداخت که همانطور ایستاده بود. و منتظر. در یک لحظه تصمیمش را گرفت و بسمت در خروجی شروع به دویدن کرد. آنچنان میدوید که حس میکرد پرواز میکند. گویی پاهایش زمین را حس نمیکردند. هیجان و اضطراب و نگرانی از مغبون شدن دوباره او را وادار میکرد بیشتر سعی کند.پشت سرش را نگاه نمیکرد. شهاب غافلگیر شد. فکر نمیکرد یلدا آنطور پا به فرار بگذارد. فریاد زد یلدا ... اما فریادش بیحاصل ماند و ناچار از دویدن به دنبال او. یلدا محکم به بچه های دانشجو میخورد و بدون معذرت خواهی میدوید. هیچ کس را نمیدید. هیچ صدایی را نمیشنید و فقط با تمام قدرت میدوید و میدوید. نمیدانست آیا میشود با فرار از عشق موفق شد؟ زندگی کرد و خوشحال بود؟ شاید میخواست به خود ثابت کند که میتواند...میتواند با اراده ی خود او را نخواهد و فرار کند و او را که همیشه پس زده بودش پس بزند. در آن شش ماه آنقدر غرورش را تیغ زده بود که شاید حالا فرصتی برای جبران میافت. باید خود را محک میکرد. یلدا حتی نرگس و فرناز و کامبیز را که مقابل در بزرگ خروجی ایستاده بودند را ندید و صدایشان را نشنید. و خیابان اصلی را به مقصد کوچه ی کنار دانشگاه پشت سر گذاشت. نفس نفس میزد. یقه ی ژاکت قرمزش از روی شانه ها بر روی بازویش افتاد بود و کیفش بین زمین و آسمان بیقرار بود. داخل کوچه پیچید و هنور میدوید. شهاب بدون لحظه ای غفلت به دنبالش بود. گویی او هم هدفی جز به دام انداختن یلدا نداشت. نمیخواست اینبار هم بازنده باشد. سر لج افتاده بود و عصبانی و ملتهب بود. کامبیز فریاد زد شهاب صبر کن با ماشین میریم دنبالش. اما شهاب حتی برنگشت که او را ببیند. نرگس و فرناز مضطرب و ترسان درون اتومبیل کامبیز پریدند و به دنبالشان رفتند. یلدا نفس نفس زنان نگاهی به پشت سرش انداخت. شهاب به دنبالش بود و فاصله ی چندانی با او نداشت. فریاد زد یلدا ... نفس در سینه ی یلدا حبس شد و تلاشش بیحاصل ماند. شهاب چنگی انداخت و یقه ی ژاکت او را که از پشت آویزان شده بود گرفت و محکم کشید. یلدا تعادلش را از دست داد و سکندری خورد و تعادلش را حفظ کرد. برگشت. نفس نفس میزدند. هر دو خسته شده بودند. نگاهشان روی هم بود و یلدا در هم آغوشی نگاهها غرق بود که سیلی برق آسا و کوبنده ی شهاب صورتش را سوزاند. دردی در وجودش پیچید که نتوانست روی پا بایستد . نیم تنه ی خود را روی صندوق عقب اتومبیلی که نزدیکش پارک بود انداخت. تمام وجودش میلرزید . مسخ شده بود. صدای فریاد کامبیز که از اتومبیلش پایین پرید شنیده شد.شهاب چیکار میکنی؟ و سرو صدای فرناز و نرگس که دستپاچه و نگران او را احاطه کردند... نرگس گفت یلدا ... یلدا جون ببینمت. چی شد؟ وای لبش داره خون میاد. فرناز با خشم به شهاب نگاه کرد و فریاد زنان گفت برای همین دنبالش میگشتی؟ کامبیز دوان دوان از اتومبیلش جعبه ی دستمال کاغذی را آورد و در حالی که کنار یلدا مینشست گفت سرت رو بلند کن. یلدا . و چند دستمال رو روی هم مچاله کرد و روی زخم کنار لب یلدا گذاشت و گفت محکم فشار بده. و نگاهی به شهاب انداخت که عصبانی تر از همیشه و نادم و نگران از رفتاری که کرده بود اخمهایش در هم بودند و دستپاچه مینمود. گفت نمیدونم چی باید بهتون بگم؟ بنظر خودتو ن اگه یک لحظه کنار هم بشینید و با هم حرف بزنید سختتر از این رفتار های بچگانه است.؟ من که فکر میکنم هر دوتون دیوونه شدید. یلدا صورتش سرخ شده بود . گر گرفته بود و هنوز نفسش جا نیامده بود. نیمه ی صورتش را با دستمال گرفته بود و به شهاب نگاه نمیکرد...شهاب نزدیکش آمد. کامبیز که هنوز نگران رفتار شهاب بود بسرعت از جا برخاست و سعی کرد جلوی او را بگیرد تا به یلدا نزدیکتر نشود. گفت چیه؟ باز چی شده؟ کجا میای؟ شهاب با حالتی جدی و تا حدی عصبانی گفت ولم کن. گفتم ولم کن. شهاب تو الان عصبی هستی . یک کم بهش فرصت بده و بدترش نکن. کاریش ندارم... گفتم کاریش ندارم ولم کن. کامبیز با اکراه خود را عقب کشید .شهاب جلو آمد و در مقابل چشمهای وحشتزده ی فرناز و نرگس خم شد و بازوی یلدا را گرفت و با حرکتی او را از جا بلند کرد و در حالی که به سوی اتومبیل کامبیز میرفت بلند گفت سوئیچت رو بده کامبیز. یلدا ب ه دنبالش کشیده شد... کامبیز گفت ما هم میاییم. شهاب در اتومبیل را باز کرد و یلدا را به داخل هل داد و گفت پس بجنب . ما میریم خونه. فرناز و نرگس که رنگشان پریده بود با عجله سوار شدند. نرگس کنار یلدا نشست و با نگرانی پچ پچ کنان گفت . یلدا خوبی.؟ یلدا نگاهش کرد .سکوت کرده بود. و با خود فکر میکرد پس من عرزه ی چکاری رو دارم؟ اون لگد کوبم کرد. له ام کرد. خرابم کرد و من نتونستم انتقامم رو ازش بگیرم. پس دیگه هیچی مهم نیست. بذار هر چی میشه بشه. انگار واقعا اون چیزی که قراره انجام بشه خود بخود میشه. انگار من هیچ کاره ام . گوشه ی لبش بدجوری زخم شده بود و خونریزی داشت. فرناز نگرانش بود و تند تند دستمال رو عوض میکرد. شهاب لحظه ای برگشت و دوباره نگاهشان به هم افتاد. نگاه رنجیده ی یلدا عذابش میداد اما سعی کرد برخود مسلط باشد. صدای فرناز سکوت را شکست که گفت آقا شهاب...بهتره اول بریم درمانگاه .فکر کنم زخمش نیاز به بخیه داشته باشه. شهاب دوباره نگرانتر از قبل برگشت و به یلدا نگاه کرد و اشاره کرد که یلدا دستمال رو برداره. یلدا آهسته دستمالها را برداشت. شهاب گفت کامی بریم درمانگاه. نه جای بخیه روی صورتش میمونه. تازه چیزی نیست . یک زخم کوچیکه. یلدا خانم شما دستمال رو روی زخم فشار بدید و توی خونه هم بتادین بزنید. تا دو ساعت دیگه خوب میشه. عاقبت به خانه ی شهاب رسیدند. و اتومبیل متوقف شد. یلدا همانطور ساکت نشسته بود. شهاب در حالی که در را باز میکرد گفت یلدا بیا پایین. یلدا از آمرانه حرف زدن او حرصش میگرفت. با خود گفت چرا هر کاری دلش میخواد میکنه؟ همیشه به این فکر میکرد اصلا چرا اکثر مردها از خانم بودن دخترها سوءاستفاده میکنند؟> شهاب سمت دیگر اتومبیل آمد و در کناری یلدا را باز کرد و گفت زود باش... یلدا بدون نگاه به او گفت من چرا باید بیام؟ شهاب نگاه غضبناکی به او کرد و گفت برای دونستن علتش باید اول بیای. اصلا نمیخوام چیزی بدونم . نمیام. شهاب حرص میخورد و پره های بینی اش بالا و پایین میشد و از خشم رگ گردنش بیرون زده بود. دوست نداشت جلوی دیگران با یلدا بگو مگو کند . سر را کنار یلدا آورد و گفت نمیخوام اذیتت کنم پیاده شو.(آهسته در عینم حال خشمگین حرف میزد). دل یلدا به تپش افتاده بود. نمیتوانست در برابر او مقاومت کند . او نابود شهاب بود. بالاخره پیاده شد. آنها که به خانه رفتند فرناز و نرگس ملتمسانه به کامبیز نگاه میکردند. نرگس گفت آقا کامبیز تو رو خدا تنها شون نذارین. یه وقت بلایی سر یلدا نیاره؟ عجب کاری کردیم ها. ای کاش اصلا حرفی نزده بودیم. فرناز هم گفت آقا کامبیز بهتر نیست ما همینجا بمونیم؟پ کامبیز که آرامش خاصی در چهره اش موج میزد لبخند معنی داری زد و گفت نگران نباشید. و نفس عمیقی کشید و ادامه داد اونا نیاز دارن که تنها باشن تا مجبور بشن به هم اعتراف کنند. مطمئن باشید هیچکس به اندازه ی شهاب یلدا رو دوست نداره. و نگرانش نیست. شما بهتره خوشحال باشید که هر دوشون رو بدست هم سپردیم. میدونید. خانمها . تنهایک کار دیگه باقی مونده که اگه انشاءالله اتفاقی نیافته باید یک تلفن به شهاب بزنم. منظورم سفارش حاج رضاست. فرناز گفت چرا تلفن کنید ؟ خب میتونید به خودش بگید. نه دیگه فکر نمیکنم به این سادگیها شهاب رو ببینیم. دیگه باید یواش یواش آماده ی عروسی بشه. نیش دخترها باز شدو دندانهایشان به نمایش در آمد. کامبیز به یاد نامزد نرگس افتاد و گفت راستی نرگس خانم . تبریک میگم . شما هم از قرار معلوم عروسیتون نزدیکه. نرگس لبخندی شرمگین زد و گفت تشکر آقا کامبیز. کامبیز در حالی که خنده بر لب داشت گفت ما هم دعوتیم.؟ حتما . اگر قابل بدونید. خواهش میکنم. نرگس خانم شما واقعا خانمید. فرناز لبخندی روی لبش بود و چیزی نمیگفت. کامبیز رو به او کرد و گفت فرناز خانم گویا شما تنها شدید. دوستانتو ن زرنگتر از شما بودند. فرناز لبخند بر لب آورد و گفت آره دیگه اینها خیلی عجله داشتند. کامبیز از آیینه نگاهش کرد و لبخند خاصی زد و گفت پس شما عجله ندارین. اتفاقا من هم عجله ندارم... نرگس با آرنج به پهلوی فرناز زد . فرناز دهانش به اندازه ی اقیانوس باز بود و میخندید... کامبیز ادامه داد راستش دیگه دل کندن از جمع شما کمی سخته. فرناز برای اولین بار از کامبیز خجالت کشید و سرش را پایین انداخت و لبخند زد. کامبیز هم دستی به موهایش کشید و آهنگ شاد و زیبایی گذاشت... اتومبیل حرکت کرد و یلدا فراموش شد. یلدا بدون کلامی پشت سر شهاب پله ها را بالا میرفت. یاد اولین باری که پا به آنخانه گذاشت افتاد .همان شبی که شهاب به او مانند یک موجود دست وپا چلفتی و اضافی نگاه میکرد. نفس عمیقی کشید .چقدر بیتاب این بوی دوست داشتنی و خواستنی بود. بویی که با هر نفس اش احساس میکرد جوانتر شده است. بویی که احساسات غریبی را در او زنده میکرد. شهاب در را باز کرد و یلدا وارد خانه شد. بغض دوباره گلویش را به سیخ زد. چقدر این خونه را دوست داشت. خانه ای که در آن عاشق شده بود خانه ی عشق. نگاهی به اثاثیه و دکوراسیون انداخت. همه جا و همه چیز برق تمیزی میزد. دکوراسیون هم همان بود که خودش چیده بود. شهاب به آشپزخانه رفت و بعد از چند لحظه با بتادین و گاز استریل برگشت. یلدا هنوز دستمالها را روی صورت خود نگه داشته بود. شهاب گفت بشین . اون دستمالها رو بردار. یلدا در سکوت نشست. شهاب کنارش نشست و روی زخم را با دقت و تمیز پانسمان کرد. حال یلدا خراب بود. تحمل نداشت. دیگر تحمل نداشت در آن بلا تکلیفی دست و پا بزند. معشوق کنارش و نزدیکش باشد و او نگران از رفتار و گفتارش در برزخ معلق باشد. حرفی هم نمیزد. میخواست شهاب شروع کند. با خود میگفت بذار کمی بیشتر پیشش باشم. بذار کمی بیبشتر ببینمش. به در اتاقش که بسته بود نگاه کرد. دلش برای انجا هم تنگ شده بود. شهاب بعد از پانسمان زخم گفت برو توی اتاق خواب مقنعه ات رو عوض کن. خونی شده. هنوز چند تا از روسری هات اینجاست. شهاب دوباره به آشپزخانه رفت و بعد از دقایقی با یک لیوان شربت برگشت. آنرا هم زد و جلوی یلدا گرفت و گفت بخور حالت رو جا میاره. یلدا نگاهش کرد و لیوان را از دست او گرفت و جرعه ای نوشید. شهاب گفت تا ته بخور . یلدا جرعه ای دیگر نوشید. دوباره شهاب گفت . بیشتر. نمیتونم. دیگه نمیتونم. پاشو برو مقنعه ات رو عوض کن. یلدا از جا برخاست و بسوی اتاقش رفت. شهاب گفت اونجا نه...اتاق من. و یلدا بسوی اتاق شهاب رفت. در را باز کرد و اتاق با تمام وسایلش روی سرش آوار شد. تخت خواب دونفره ی شیک با سرویس گران قیمتی که در کنارش چیده شده بود. پرده های حریر و زیبایی که بسیار رویایی بودند. لرزه ی بدی بجانش افتاد . بغض بیچاره اش کرده بود. پاهایش سست و بیجان شدند و در دل گفت . دیدی؟ دیدی میخواست ضربه ی آخر رو بهت بزنه. دیدی میخواست نابودیت رو ببینه. دیدی میخواست تحقیرت کنه. یادش رفت برای چه به اتاق آمده. حرصی که به ناگه به جانش ریخت جسارت آورد و با عصبانیت از اتاق خارج شد و کیفش را از روی مبل برداشت و بسوی در خروجی رفت. گویی در خواب راه میرود. حواسش کاملا پرت بود. شهاب هراسان و دستپاچه جلویش ظاهر شد و گفت کجا؟ چرا مقتعت رو عوض نکردی؟ برو کنار میخوام برم. لحن یلدا سرد و جدی بود و در کلام و آهنگ صدایش گویی هیچ حسی وجود نداشت. سرمای گفتارش لرزه ای بر جان شهاب انداخت. شهاب گفت کجا میخوای بری؟ میرم خونه. صدای یلدا از شدت بغض میلرزید و این عصبانی اش میکرد.دوست نداشت ضعیف جلوه کند اما دست خودش نبود. شهاب با جدیت و تحکم گفت .کدوم خونه؟ هان؟ کدوم خونه؟ مگه قرار نبود از اینجا که رفتی برگردی پیش حاجی؟ کدوم خونه رو میگی؟ این دیگه ربطی به تو نداره. شهاب سعی کرد بر عصبانیت خود چیره شود. نفس عمیقی کشید و برای لحظه ای چشمها را بست و دوباره نگاهش را به یلدا داد . بعد از ثانیه ای سکوت گفت چرا میخوای بری؟ هان؟ و فریاد زد حرف بزن. یلدا به خروش آمد وگفت تو حرف بزن. تو بگو چی توی سرت میگذره؟ تو بگو چرا دست از سرم بر نمیداری لعنتی... و گریه کرد و فریاد زد. تو بگو چرا دنبالم اومدی؟ چرا دوباره من رو آوردی اینجا؟ چی از من میخوای؟ چی از من میخوای؟ چرا راحتم نمیذاری؟ اگه بخاطر قول و قرار حاج رضاست بخدا همون طوری که قرار گذاشته عمل میکنه. من دوباره میرم پیشش و ازش میخوام سهم تو رو کامل بده. همونطوری که قول داده. اشکها صورتش را پر کرده بود. و شهاب را تار میدید. اما دلش را کمی سبک کرد. شهاب رنجیده نگاهش میکرد. دستی به موهایش کشید و روی مبل نشست. چند لحظه در سکوت ماندند. شهاب سر بلند کرد و آرام گفت فکر میکردم اینجا رو دوست داری؟ یلدا که از حرفهای شهاب گیج شده بود در میان اشکها ناباورانه نگاهش کرد. معنای حرف شهاب را نمیفهمید. شاید هم شهاب قصد داشت اعتماد او را جلب کند. این بنظرش درست تر آمد. شهاب دستها را در هم قلاب کرد و گفت اگه اینقدر موندن در اینجا ناراحتت کرده اگه من ناراحتت میکنم.باشه. حرفی نیست. من همین الان میرم. اما تو همین جا بمون. لازم نیست پنهانی خونه اجاره کنی. به دوستات بگو اثاثیه ات رو بیارن همین جا . باز هم شهاب نتوانست حرف دلش را بزند. باز هم غرورش نگذاشت صادق باشد. ناراحت و عصبانی و سرخورده از حرفهای ناگفته از جا برخاست. یلدا پاک گیج شده بود و از رفتار و گفتار او سر در نمیاورد. یعنی منظور شهاب این بود که... یلدا ناباورانه به حرفهای شهاب میاندیشید. ترسیده از حرفهای خودش و نگران از دست دادن دوباره ی شهاب چشم به او دوخت. شهاب به اتاقش رفت و بعد از چند دقیقه بیرون آمد و سوئیچش را برداشت و بدون نگاه به یلدا بسوی در رفت. دل یلدا بدجوری خالی شد. تنش به لرزه افتاد . بغضش به حد انفجار رسید و با صدایی که گویی از ته چاه در میامد زجه زد شهاب... شهاب دستگیره ی در را چرخاند . در باز شد. لحظه ای درنگ کرد .نفس عمیقی کشید . چشمها را بست و در را رها کرد. در بسته شد. گامی بسوی یلدا که نگران و منتظر ایستاده بود برداشت و با خشونت خاصی او را در آغوش کشید. حالا هر دو می لرزیدند. شهاب با قدرت تمام او را در آغوش میفشرد و یلدا خشنود از شنیدن صدای استخوانهایش به آرامش رسیده بود. ندانستند چقدر در همانحال ماندند تا بالاخره صدای زنگ تلفن به خود آوردشان... شهاب با اکراه دستهایش را شل کرد و گوشی را چنگ زد. صدایش دو رگه شده بود. گفت الو... کامبیز گفت الو شهاب . خوبید؟ شهاب که گیج و مست از وصل یار بود گفت تو این موقع زنگ زدی که بگی خوبیم یا نه؟ کامبیز خندید و گفت مگه چه موقعی بود؟ خب . چی شده؟ یلدا خانم خوبن؟ آره. همه چی حله؟ مشکلی نیست؟ حرفت رو بزن کامی. خیلی خب. حاج رضا پیغام داده امشب برای ساعت 8 همگی بریم امام زاده صالح شام هم مهمونشیم. غلط نکنم این دیگه شام عروسیه. خون به چهره ی شهاب دوید و سرخ شد. نفسی کشید و گفت امشب؟ آره. راستی حاج رضا گفت بهت بگم. یلدا زن عقدیته. خداحافظ... ارتباط قطع شد . شهاب گوشی در دست و هاج و واج به حرف کامبیز فکر کرد و با خود گفت پس بابا دروغ گفت. نگاه خواستنی اش را به یلدا دوخت... زنجیرش برقی زد... دست یلدا بی اختیار به زیر مقنعه اش رفت. آویز الله در دستش فشرده شد... پایان